سالها پیش وقتی به تماشای مسابقه ورزشی می نشستم . دلم می خواست تیم ملی ایران همیشه پیروز باشد .اشک در چشمانم حلقه می بست و نفس درون سینه حبس می ماند !
یادم هست خاطره ی ملبورن و آن انسانهای شگفتی ساز را .
چقدر ذهنم محدود بود و چقدر .... بودم !
الان بعد از گذشت سالها دیگر دلم برای تیم ملی کشورم نمی سوزد چون میدانم که مشکل ما ضعف مدیریتی است در همه عرصه های ورزشی ، حتی بعضی وقتها از باخت تیم کشورم خوشحال هم می شوم !
افسوس
دیگر حس خاصی به این آب و خاک ندارم
از هوایی که در آن نفس می کشم احساس خوشی خارج نمی شود
دیگر دوست ندارم به گذشته خودم افتخار کنم
آخر ما چه قدمی بر داشته ایم تا آیندگان به ما افتخار کنند !
پ.سکوت
یادم هست خاطره ی ملبورن و آن انسانهای شگفتی ساز را .
چقدر ذهنم محدود بود و چقدر .... بودم !
الان بعد از گذشت سالها دیگر دلم برای تیم ملی کشورم نمی سوزد چون میدانم که مشکل ما ضعف مدیریتی است در همه عرصه های ورزشی ، حتی بعضی وقتها از باخت تیم کشورم خوشحال هم می شوم !
افسوس
دیگر دوست ندارم به گذشته خودم افتخار کنم
آخر ما چه قدمی بر داشته ایم تا آیندگان به ما افتخار کنند !
پ.سکوت
طبيعت حكم مي كنه آدم ناسيوناليست باشه اما عقل ميگه طرفدار حق بايد بود،پيروز جان!
پاسخحذف